Όπως κι αν το δει όμως κανείς, είναι φανερό ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια συνολική διαδικασία "εσωτερικής υποτίμησης" (κάποιοι –περισσότερο γνωρίζοντες- την ονομάζουν "ελεγχόμενη χρεοκοπία"), που ως αιχμή της έχει την ελαχιστοποίηση του κόστους εργασίας με την παράλληλη μετατροπή της Ελλάδας σ' ένα τριτοκοσμικού χαρακτήρα παράδεισο για τους δανειστές της.
Στα παραπάνω πλαίσια, οι μόνοι που πλέον μπορούν να νοιώθουν σίγουροι για ένα έστω και μίνιμουμ επίπεδο ζωής είναι αυτοί που εκμεταλλεύτηκαν την τεραστίων διαστάσεων ληστεία του Ελληνικού και άλλων λαών τα τελευταία 20 χρόνια και οι συνεργάτες τους, όσοι φυσικά από αυτούς μπορούν ακόμη να συνδυάσουν την γνωστή έλλειψη ηθικών φραγμών με τις ανάγκες του νέου, στενού πλέον, συστήματος εξουσίας.
Η παράδοση στους δανειστές
Ας πάρουμε λίγο με την σειρά κάποια γεγονότα:
Σύμφωνα με την σύμβαση που έχει υπογράψει η Ελληνική κυβέρνηση με το ΔΝΤ και την ΕΕ «ούτε ο Δανειολήπτης (δηλαδή η Ελλάδα) ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας ή διαφορετικά λόγω της δικαιοδοσίας κατάσχεσης –συντηρητικής ή αναγκαστικής– ή αναγκαστικής εκτέλεσης σε σχέση με οποιαδήποτε ενέργεια ή διαδικασία σχετικά με τη συνθήκη»
Όπως καταλαβαίνουμε, πλέον δεν υπάρχει η έννοια της εθνικής κυριαρχίας για την Ελλάδα. Μάλιστα μέσα από την, γνωστή στους ασχολούμενους με τα οικονομικά, αρχής του pari passu, η Ελλάδα δεν παραδίδει την εθνική της κυριαρχία μόνο στους γνωστούς "κοινωφελείς" οργανισμούς της ΕΕ και του ΔΝΤ, αλλά σε κάθε ένα που κατέχει Ελληνικά ομόλογα, ο οποίος μπορεί πλέον να διεκδικήσει από το Ελληνικό δημόσιο κυριολεκτικά τα πάντα.
Μόνη σύγκριση που μπορεί να γίνει με αυτή την αποικιοκρατικού χαρακτήρα σύμβαση είναι η πράξη υποτέλειας που βγήκε το 1825 μέσα από την Γ΄ εθνοσυνέλευση και η οποία ανέφερε: «Το Ελληνικόν έθνος, δυνάμει της παρούσης πράξεως, θέτει εκουσίως την Ιεράν Παρακαταθήκην της αυτού ελευθερίας, εθνικής ανεξαρτησίας και πολιτικής αυτού υπάρξεως υπό την μοναδικήν υπεράσπιση της Μ. Βρετανίας.» Μάλιστα, η (όχι τυχαία) ισχύς του Αγγλικού δικαίου που διέπει την σημερινή σύμβαση, εν έτη 2010, παραπέμπει ακόμη περισσότερο σε τέτοιου τύπου "πράξεις".
Όπως καταλαβαίνουμε, παρ’ όλες της διαμαρτυρίες της Ελληνικής κυβέρνησης, αυτό που γράφει η Guardian, περί πώλησης Ελληνικών νησιών, είναι το "λιγότερο". Άλλες προτάσεις πλησιάζουν περισσότερο αυτά που έχουμε υπογράψει ως χώρα.
Περί νομιμότητας και εκτροπής
Όμως η αλήθεια είναι ότι δεν σταματάμε εκεί. Το γνωστό μνημόνιο περιλαμβάνει μια σειρά από όρους και απαιτήσεις που ουσιαστικά κάνουν κουρέλι βασικά άρθρα του Ελληνικού συντάγματος. Σειρά παραβιάσεων όπως το άρθρο 2, το άρθρο 4, το άρθρο 5, 22 κλπ. προσβάλλουν την νομιμότητα όχι μόνο του μνημονίου αλλά και της ίδιας της κυβέρνησης.
Χαρακτηριστικά αναφέρω, άρθρο 22:
Παράγραφος 1: «Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού. Όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από φύλο ή άλλη διάκριση, έχουν δικαίωμα ίσης αμοιβής για παρεχόμενη εργασία ίσης αξίας.»
Παράγραφος 2: «Με νόμο καθορίζονται οι γενικοί όροι εργασίας, που συμπληρώνονται από τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας συναπτόμενες με ελεύθερες διαπραγματεύσεις και, αν αυτές αποτύχουν, με τους κανόνες που θέτει η διαιτησία.»
Και οι δύο παράγραφοι με τα νομοσχέδια που κατεβαίνουν σήμερα μετατρέπονται σε φλυαρίες δίχως σημασία.
Όπως είναι φανερό, μια επίθεση που ξεκίνησε με προμετωπίδα το «αδηφάγο δημόσιο», έχει εξελιχθεί σε γενικευμένη επίθεση σε όλους τους εργαζόμενους, μη υπολογίζοντας ούτε τα στοιχειώδη δημοκρατικά τους δικαιώματα. Μάλιστα όχι μόνο το σύνταγμα αλλά και η βουλή μετατρέπεται σε ένα απλό όμιλο συζητήσεων, αφού οι ουσιαστικές αποφάσεις μεταφέρονται πραξικοπηματικά στον υπουργό οικονομικών.
Κι έρχονται τώρα οι ίδιοι άνθρωποι που παρέδωσαν την χώρα στους δανειστές, που επέβαλλαν την νεοφιλελεύθερη συνταγματική εκτροπή να απαγορεύουν ακόμη και την ελεύθερη διατύπωση γνώμης!
Μονόδρομοι που οδηγούν σε...επιλογές
Για να δούμε όμως: Είναι ασφαλής ο…"μονόδρομος της διάσωσης";
Σειρά από οικονομολόγους (ανάμεσά τους νομπελίστες, πρώην μέλη του ΔΝΤ, εφημερίδες κλπ.) θεωρούν βέβαιη την χρεοκοπία της Ελλάδας, ασχέτως της διατύπωσης. Αλλά δεν είναι μόνο αυτοί: Think tank της ίδιας της ΕΕ μιλούν ανοιχτά σε εκθέσεις τους για "μη βιώσιμη οικονομία", ενώ πλέον διατυπώνεται και ο λόγος που το ΔΝΤ και η ΕΕ δίνει δάνεια σε μια οικονομία ήδη καταδικασμένη. Διαβάστε επίσης αν θέλετε εδώ και εδώ.
Βέβαια θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι ενώ για ένα ιδιώτη η χρεοκοπία έχει συγκεκριμένο χαρακτήρα, μια χώρα δεν είναι πρακτικά δυνατό να βάλει λουκέτο, οπότε το θέμα της χρεοκοπίας ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο υπεκφυγών.
Όπως καταλαβαίνετε, τα πράγματα είναι πολύ βαθύτερα και σοβαρότερα από ένα δήθεν "συμμάζεμα της σπατάλης". Έχουν να κάνουν σε μεγάλο βαθμό με την διεθνή κρίση του συστήματος που, φανερώθηκε -αλλά δεν ξεκίνησε- πριν 2 χρόνια και τα βάρη που επωμίζεται κάθε χώρα ανάλογα την θέση της σε αυτό το σύστημα. Έχουν να κάνουν με την απόφαση κάποιων ντόπιων και ξένων κέντρων η Ελλάδα όχι μόνο να μεταβάλει σε επίπεδα τριτοκοσμικά την ποιότητα ζωής της τεράστιας πλειοψηφίας του πληθυσμού, αλλά να παραδοθεί ολόκληρη στους δανειστές της, ως την δική της «συνεισφορά» στην Ευρωπαϊκή αλλά και παγκόσμια κρίση.
Η τέχνη της παραπλάνησης
Τρεις είναι οι καινούριοι μύθοι/άξονες μέσα από τους οποίους επιχειρείται να εμπεδωθεί μια τέτοια πολιτική:
1ος μύθος: "Φταίνε τα λαμόγια"
Τα «λαμόγια» βρίσκονταν, βρίσκονται και θα βρίσκονται πάντα σε ετοιμότητα σε οποιαδήποτε κοινωνία για να εκμεταλλευτούν καταστάσεις. Δεν είναι καινούριο φαινόμενο και πάντα, εκτός από μια συγκεκριμένη παιδεία, θα χρειάζεται πιθανά κι ένας μηχανισμός να κόβει τις ορέξεις τους. Όμως το πρόβλημα της Ελλάδας και όλων των χωρών δεν ήταν απλά κάποιοι παρανομούντες. Δεν παρανόμησαν όποιοι έπαιρναν τις επιδοτήσεις του κράτους για να μεταφέρουν τις επιχειρήσεις τους στο εξωτερικό. Δεν είναι παράνομες οι off shore εταιρίες. Δεν ήταν έκνομη ενέργεια η «τοποθέτηση» των χρημάτων των ασφαλιστικών ταμείων στο χρηματιστήριο. Το αν συνοδεύτηκαν όλα αυτά και με παρανομίες είναι ένα ζήτημα, το μεγαλύτερο όμως ζήτημα είναι ότι η πραγματική ληστεία έγινε νόμιμα ή αλλιώς "ο νόμος συνεργάστηκε με την παρανομία". Το ζήτημα λοιπόν είναι πολιτικό και όχι ποινικό, όπως κάποιοι θέλουν να μας πείσουν.
2ος μύθος: "Όλοι ευθυνόμαστε"
Επιχειρείται με αυτή την προπαγανδιστική αλχημεία να μοιραστεί η ευθύνη σε όλους, ακόμη και μέσα από την «ανοχή» που δείξαμε. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι το (στην πραγματικότητα ψευδές και φασιστικού χαρακτήρα) «όλοι φταίμε» ισχύει. Πόσο φταίει αυτός που διόρισε το γιό του με βύσμα, υπακούοντας σε ένα κάπως ιδιότυπο…"σύστημα κοινωνικής προστασίας" και πόσο αυτοί που διακινούν σήμερα 500 ολόκληρα δις μέσα από off shore εταιρίες; Τι είδους "δικαιοσύνη" επιβάλλει ο ένας να πληρώσει με απόλυση και ανεργία και ο άλλος να "πληρώνει" με την…δυσφορία που (πιθανά) του προκαλεί το δυσάρεστο θέαμα των νεόπτωχων;Είναι ένα ερώτημα.
3ος μύθος: "Η πολιτική αυτή είναι μονόδρομος."
Αυτός δεν είναι ένας καινούριος μύθος. Τα τελευταία 20 χρόνια δεν υπήρξε τίποτε που να μην είναι «μονόδρομος» για τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Είναι να απορεί πραγματικά κανείς γιατί γίνονται εκλογές, αφού τα πάντα είναι "μονόδρομος": Η καταπάτηση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, η ελαστική εργασία, το part time, o βασικός μισθός πείνας, η αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης, όλα ήταν "μονόδρομος" για τους εκάστοτε κυβερνώντες.
Και το ερώτημα είναι:
Εφόσον αυτός ο μονόδρομος μας οδήγησε στην χρεοκοπία (ή έστω "δίπλα στην χρεοκοπία", για να μην έχουμε προβλήματα με εισαγγελείς) και το ξεπούλημα ολόκληρης της χώρας, μήπως τελικά δεν ήταν και τόσο "μονόδρομος"; Είναι λίγο ειρωνικό, αστείο μα και τραγικό μια χώρα να είναι καταδικασμένη σε ένα μονόδρομο καταστροφής όπου, είτε χρεοκοπήσει είτε όχι, ο λαός της θα ζήσει στην αθλιότητα.
Κώστας Τσιώτας
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου