Περι συντονιστικού και ανακοινώσεων

Μια που συνηθίζουμε να ανεβάζουμε τις ανακοινώσεις του συντονιστικού των πρωτοβάθμιων, θα ήθελα να αποσαφηνίσω μερικά πράγματα.

Στις όποιες συναντήσεις του συντονιστικού Αθήνας έχουμε βρεθεί με τον Κώστα Σολωμό, όπως και στην πανελλαδική συνάντηση πριν λίγο καιρό, συμμετέχουμε ως παρατηρητές με την συνδικαλιστική μας ιδιότητα και όχι εκπροσωπώντας το σωματείο. Είναι σαφές ότι οι ανακοινώσεις του συντονιστικού ανεβαίνουν στο blog προς ενημέρωση. Δεν υιοθετούνται, άσχετα του ότι συνήθως και σε γενικές γραμμές αντιμετωπίζονται θετικά.

Βέβαια ο καθένας έχει τη δική του προσέγγιση. Στη δική μου περίπτωση, ενώ τις περισσότερες φορές, όχι πάντα, οι προτάσεις για κινητοποιήσεις με βρίσκουν σύμφωνο, εντούτοις με προβληματίζει το ύφος και το περιεχόμενο των ανακοινώσεων. Βερμπαλισμοί, προχειρότητα, περιορισμένη φρασεολογία και πάει λέγοντας. Αυτό βέβαια δεν αφορά μόνο τη μορφή αλλά και την ουσία. Συνήθως προσπερνώ και κρατάω την κοινή αγωνία για αντίσταση, αγώνα.

Να κλείσω μ’ ένα κείμενο που πρόσφατα γράψαμε με τον Κώστα και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΡΙΝ, στα πλαίσια αφιερώματος για τον συντονισμό των πρωτοβάθμιων, όπου αναφέραμε:

“Θεωρούμε αναγκαία την προσπάθεια συντονισμού των πρωτοβάθμιων σωματείων, ιδιαίτερα σ' αυτές τις δύσκολες μέρες, αν θέλουμε το εργατικό κίνημα να λειτουργήσει με όρους αυτονομίας και ταξικού ανταγωνισμού. Το συντονιστικό το αντιλαμβανόμαστε ως ένα εργατικό εργαλείο υπό κατασκευή, που καταρχάς θα διευκολύνει την οριζόντια επικοινωνία μεταξύ των πρωτοβάθμιων σωματείων χωρίς τυπικούς περιορισμούς, με τη συμμετοχή και συλλογικοτήτων από τον χώρο των μεταναστών εργατών, της επισφαλούς εργασίας (υπόψη ότι στο ΚΑΠΕ ένα 30% περίπου του επιστημονικού προσωπικού δουλεύει με μπλοκάκι) και των ανέργων. Από κει και πέρα, το ζητούμενο είναι αφενός η στήριξη-σύνδεση μεμονωμένων αγώνων, αφετέρου η ευρύτερη γνωστοποίηση προτάσεων για μαζικές δράσεις προκειμένου να συζητούνται, να ελέγχεται η αποδοχή τους και στο βαθμό που χρειάζεται, να συντονίζεται η υλοποίησή τους.

Οι δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες οργανώσεις μας δεν είναι σε θέση να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών. Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τους εσωτερικούς συσχετισμούς δυνάμεων, τις πρακτικές και την ηθική του επίσημου συνδικαλισμού αλλά και με το ότι μεγάλες μάζες εργαζομένων που δουλεύουν σε συνθήκες επισφάλειας ή ακόμη και "παρανομίας", πόσο μάλλον ανεργίας, είναι αποκλεισμένες από αυτές. Δεν τις αντιμετωπίζουμε όμως ανταγωνιστικά. Τουναντίον θα θέλαμε και επιδιώκουμε τη συνεργασία όλων των εργαζομένων.

Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος για να τον διαβούμε μόνοι.”

Δ.Θ.